Het spel van de ziel.

In mei 2013 reisde ik af naar Dordrecht om een labrador retriever pup uit te zoeken. Een parmantige pup van een paar weken oud met een lilakleurig bandje liep op mij af en ik wist het toen zeker, die pup hoort bij mij en zo geschiedde. In eerste instantie wilde de fokster deze pup zelf houden om mee te fokken maar in haar staart ontbrak een werveltje en dat maakte de pup imperfect.

Ik noemde haar Lila en in de loop van de jaren ondervond ik hoe mooi de naam bij haar paste. Lila betekent letterlijk "spel" of "spel van God" in het Sanskriet. Het verwijst naar het idee dat de kosmos niet per toeval is ontstaan, en ook niet puur uit noodzaak — maar eerder uit een soort speelse, creatieve drang van het goddelijke.

Afgelopen week is Lila ingeslapen.

Lila, als “het spel van de ziel”, was meer dan een hond — ze is een leraar in de pure vorm van liefde, speelsheid, onvoorwaardelijke acceptatie en het leven in het nu. Het is mooi hoe haar naam en haar aanwezigheid in mijn leven symbool staan voor de dans van het leven zelf, dat door mij heen beweegt.

Lila dansend door de polder, het water en het bos. Spelend met andere honden, met stokken, met ballen en met mijn kleinkinderen. Immers er is geen vaste bestemming. Het gaat niet om het winnen of bereiken van iets. De dans, de ervaring, is het doel.

Lila heeft mij geleerd, dat lijden niet zinloos is, maar een ervaring binnen het geheel. Zelfs het loslaten en het verdriet zijn als een dans van de ziel. Het zijn allemaal lessen die we ervaren: liefde, loslaten, en het vertrouwen dat het spel doorgaat, zelfs als het lijkt te eindigen. Mijzelf niet verstoppen maar te blijven dansen als onderdeel van het universum in vrijheid. In liefde en licht, Lila.